Een nostalgische terugblik van mijn medische research, welke direct leidde tot mijn research naar "het einde der tijden".

Kort overzicht van zo’n 15 jaar medische research t.a.v het wonderenzym hyaluronidase, hetgeen leidde tot het zien hoe wij het leven op onze planeet zouden gaan vernietigen.

Al tijdens mijn opleiding tot chirurg [ 1971- 1978] naast mijn belangstelling van traumatologie belangstelling voor celbiofysiologie en met name het mechanisme van celdeling en celspecialisatie.
Kreeg in 1974 bij toeval een vergeeld proefschrift in handen over hyaluronidase, dat vroeger - toen er nog geen intraveneuse infusen bestonden - werd gebruikt voor toedienen van vocht via een naald in de spieren.
Raakte geintrigeerd en vond in de litteratuur meer over dit enzym, dat het weefsel tussen de cellen beter doorlaatbaar maakt.
Werd kortdurend gebruikt om niet ingedaalde testikels van pasgeborenen te laten indalen en veel meer medische litteratuur was er niet.
In een stageperiode op de vaatchirurgie [ 1975 RUG ] lagen veel patiënten met “open benen”, die soms weken achtereen werden behandeld zonder zichtbaar resultaat.
Daar deed ik “stiekem” mijn eerste proefje doen door hyaluronidase als poeder op de wond te strooien. Ik wist niet wat ik zag, want na 12 minuten leek er al leven te komen in die open wond.
Ik herhaalde die behandeling 2 keer per dag en na enkele dagen was het een zee van wild vlees, waar ik een klein lapje huid op legde en... Twee dagen later kon de patiënt genezen naar huis.
Eén zwaluw maakt geen lente , maar na zo’n 10-tal behandelingen wist ik genoeg.
Inmiddels was de relatie met mijn hoogleraar vaatchirurgie  van dien aard dat het mij beter leek dit alles voor mijzelf te houden totdat ik een keiharde fysiologische verklaring had.
Dit onderzoek duurde ongeveer een jaar en wist toen zeker dat dit enzym een hoofdrol speelde in de celdeling en met name bij wondgenezing en ....in de ontwikkeling van het nieuwe leven : een embryo.
In de placenta zit namelijk een hele hoge dosis van dit enzym.[waarover later meer]
Maar ik vond meer!!!
Bij kankercellen bleek dit enzym ook verhoogd.
Was dit toeval? Dat kon toch niet!!!
Maar vooreerst was een onderzoek naar kanker voor mij een te moeilijk onderwerp.
Tesamen met mijn belangstelling voor traumatologie vroeg ik me af of botgenezing ook positief beinvloedbaar was met dit enzym en stapte naar mijn hoogleraar Traumatologie.
Die wilde niet eens luisteren en dus ging ik naar de hoogleraar Neurochirurgie, die bekend was geworden met experimentele geneeskunde van “traumatisch hersenoedeen” met... een hormoon die een tegengestelde werking had op celdeling en weefseldoorbloeding : corticosteroiden en/of bijnierschorshormonen.
Er volgde een keiharde discussie over het verschil tussen lichaamscellen en hersencellen, die uiteindelijk leidde tot “navraag van een mega-computer” in Keulen of er omtrent mijn visie ooit iets was gepubliceerd en zo ja dan was de inzet van de hoogleraar 10 proefdieronderzoeken in zijn experimenteel laboratorium “traumatisch hersenoedeem”.
Drie weken later kreeg ik mijn gelijk en dus kon ik 10 dagen werken met proefdieren met traumatisch hersenoedeem,waarbij ik alleen gebruik maakte van diegene waar het letsel zo groot was dat zij allemaal stierven ondanks de corticosteroiden-behandelingen.
Dit werd recent up to date door het overlijden van Prins Friso, die mijns inziens gewoon behandelbaar was geweest, want na het zogenaamde “onbehandelbare” hersentrauma bij de proefdieren bleek iedere keer weer een totaal stabiele situatie te zijn ontstaan 12 minuten na injectie met hyaluronidase en zodoende overleed geen van de dieren aan het toegebrachte trauma.
Ondanks dit wonderbaarlijk resultaat werd de uitslag  weggehoond, maar ....
Ik was weer een stap dichter gekomen bij dit wonderbaarlijk enzym en tevens  bij iets dat heet irreversibele [niet behandelbare] shock na grote trauma’s en bekend als “multiple organ failure”.
Vanaf die tijd noemde ik het dan ook “wonderenzym”.
Onderwijl kreeg ik steeds meer contacten in de wereld en reisde iedere vakantie minstens naar één van hen om hun experimentele werk te zien en gedachten uit te wisselen:gedachten die ik in Nederland nergens kon delen.
Kort mijn dierexperimenten was er een bizarre samenloop van omstandigheden.
Ik was toen consulent Chirurgie voor alle Specialistische Disciplines, die een chirurgisch consult aanvroegen.
Ik ging naar de kinderkliniek en hoewel ik voor een ander patiëntje kwam was er een oploopje van verpleegsters. Ik vroeg wat er aan de hand was en kreeg te horen “een pasgeboren baby en gaat dood aan “juvenile pumonary distress” en/of wiegedood.
Nu wil het toeval dat één van de doodsoorzaken bij multiple organ failure “pulmonary distress” is.
Hé ...hoe ...ha ...This was no coincidence! This is the same desease!!!
Dit is zover ik toen al bijna  zeker wist voor 80-90 %  te behandelen met dit wonderenzym, want bij beide leidde het trauma tot verzuring van het lichaam waardoor dit enzym onwerkzaam werd!
En nooit geschoten is immers altijd mis en zeker in dit geval waar men stond te gapen hoe die baby zijn laatste adem ging uitblazen.
Ging naar de hoogleraar Kindergeneeskunde die zo kwaad werd dat ik NOOIT meer één stap in zijn kliniek mocht zetten. Waarom??? Ik tastte zijn eer aan dat hij alles deed wat mogelijk was.
Snappen deed ik er niets van, maar het leek wel of ik een moord op mijn geweten had.
En zo werd ik langzaam maar zeker een paria van de gehele Medische Universiteit Groningen.

In 1978 was mijn opleiding voltooid en vond ik een baan als algemeen chirurg in Winschoten.
Wauw... Toen was ik eindelijk eigen baas en had inmiddels -tig mogelijke behandelingsmethoden voor zeer uiteenlopende problemen op mijn lijstje staan.
Het leek wel of ik van de hel in de hemel was terecht gekomen.
Ik was eigen baas en had mijn eigen verantwoordelijkheid voor mijn doen en laten.
En het lot was mij welgezind, want via een artsenbezoeker van Philips kreeg ik kort daarna een “thermograaf” te leen, waarmee men foto’s kan maken van de doorbloeding van weefsel.
En een leuke bijkomstigheid was dat  ik “als jongste bediende” de Kerst en Oud en Nieuw dienst had en het toen bar en boos winterweer was.
Iedere dag kwamen er minstens 2 patienten met polsfracturen en zo kon ik een leuk vergelijkend onderzoek doen van zo’n 20 -25 slachtoffers zonder dat iemand mij op de vingers keek.
Thermografie vooraf en achteraf na het zetten van de pols was al verbluffend, maar nog verbluffender waren de resultaten.
De patienten zonder hyaluronidase-injectie genazen de 6 weken en 50% had de gebruikelijke fysiotherapie nodig voor dystrofie en/of verstijving van spieren en het gewricht.
En bij de andere groep genazen de fracturen binnen 4 weken en geen van hen had fysiotherapie nodig.
Ik heb hier nooit over gepubliceerd, want ik had inmiddels wel door dat het water naar de zee dragen was. Ook mijn collegae bleken totaal niet geïnteresseerd en wat dat betreft was er geen verschil met het academisch ziekenhuis.
En... op mijn verlanglijstje stond nog veel meer.
Eén van die mogelijke therapieën was het maken van collaterale bloedvaten bij patienten met ernstige bloedvatstoornissen aan de benen.
Dit was een veel grotere ingreep waar ik veel meer van dit enzym voor nodig had en gebruikte hiervoor louter patiënten, die niet meer in aanmerking kwamen voor “bloedvat-chirurgie”.
Ik besprak vooraf met de patiënt het puur experimentele karakter en een ieder wilde dolgraag meedoen, want de keerzijde was amputatie van een been.
Voor deze behandeling had ik tevens de Röntgenafdeling nodig om vooraf aan de behandeling en vrijwel direct na injectie in de slagader de resultaten op foto vast te kunnen leggen.
Dit was bepaald niet zo simpel, want de Radioloog wilde absoluut niet mede verantwoordelijk zijn voor het geval er op de röntgenkamer doden vielen.
Maar...we vonden een tussenoplossing.[haha]
Wij zouden die behandelingen louter doen als hij een dag vrij was en dus nam hij vrij als ik weer een patient had voor zo’n behandeling.
Is het niet gillen van het lachen?
De eerste resultaten waren ook voor mij onvoorstelbaar, want na 12 minuten voelde de patiënt zijn tenen weer en werd het been warm en bovendien... dit was ook goed te zien op de foto’s.
Dit was het uitegelezen moment dat ik een hoogleraar die beroemd was geworden met de ontdekking van “gouddraad-electroden” om de zuurstofmetingen op celniveau vast te leggen ging uitnodigen voor ... Is dat wat men noemt peer-review?
Hij hoorde mijn verhaal aan, begon hard te lachen en zei dat hij dolgraag bij de volgende sessie aanwezig zou willen zijn om vast te leggen dat ik spoken zag.
Dit gebeurde ongeveer 2 maanden later en...
Ach U snapt het wel.
Hij verliet mij met de woorden ”Ich habe ein Wunder gesehen und will dich nie wieder sehen”.
Maar ondanks alles was er nog steeds niemand in het ziekenhuis die ook maar enige belangstelling toonde.

Tussen de ziekenhuis-bedrijvigheid door was ik studerende aan het item kanker, want er een duidelijke relatie tussen hyaluronidase , bloedvaten en celdeling.
Onderwijl publiceerde ik in Medical Hypotheses  mijn hypothetische ideeën en kreeg steeds meer belangstellenden uit de wereld.
En zo werd het volgens mij tijd om al deze mensen bijeen te brengen door middel van een wereldcongres. En als U dit allemaal leest zal het U niet verbazen dat ik dit congres noemde “From woundhealing to cancer”.
Maar hoe kanker kon ontstaan was voor mij nog een absoluut raadsel en dat zou het nog zo’n kleine 10 jaar blijven.

In het ziekenhuis was ik al een soort zombi geworden en had ook daar al al meer en meer specialisten tegen mij in het harnas gejaagd.
Eén ervan was de anaesthesist, omdat ik direct vooraf aan de narcose als premedicatie voor “gevaarlijke operaties” [dementie bij oude patiënten en uitzaaiingen bij kankerpatienten door manipulatie van de tumor ] een zeer speciale preventie met hoge doses corticosteroiden.
En tenslotte e/of last but not least...
Er werd op een dag een jongetje binnengebracht die in het zwembad op de grond gedoken was en een zgn. “hoge dwarslaesie “opliep zonder dat er fracturen waren. Dit is in 90% van de gevallen een zware kneuzing hoog in het ruggenmerg zelf, waardoor de bloeddoorstroming als gevolg van zwelling stopt.
Dit zijn echt van die momenten dat dokteren bepaald geen leuk beroep is.
Men staat met lege handen en moet met lede ogen aankijken hoe de patiënt overlijdt.
De neuroloog kwam erbij en zei kil en haast onmenselijk [ om zijn emotie te bedwingen ] “Die gaat dood en kan naar een verpleegtehuis worden gestuurd”.
Toen werd mijn bloed karnemelk en hij wilde absoluut niet horen over hyaluronidase-injectie in het ruggemerg op de plek van de beschadiging.
Ik werd zo allemachtig woest dat ik hem een infuuszak naar zijn hoofd slingerde.
Dit was natuurlijk buiten proportie en...
Natuurlijk werd dit een ware rel waar de directeur van het ziekenhuis in werd gemoeid.
Maar onderwijl was voor mij de maat wel meer dan vol en had totaal geen zin meer om op die manier nog “chirurgje” te blijven spelen.
Het vak geneeskunde had voor mij zo langzamerhand alle glans verloren.
Maar wat moest ik met een gezin met twee kinderen en een torenhoge schuld?
Ik had immers geen keus!!! ...dacht ik.
En of God mijn smeekbede aanhoorde weet ik niet, maar kort daarna had ik een hernia die acute operatie noodzakelijk maakte. Ik had wel een alternatief met [ haha ] injectie met hyaluronidase, die een bevriende collega uit Toronto wilde doen, maar de pijn was zo ondragelijk dat ik die lange reis niet kon maken.
Ik werd geopereerd en stapte uit vak, omdat de complicaties postoperatief te groot waren om überhaupt nog verder te gaan.
Dit werd mijn zegen.

Twee maanden later was het wereldcongres en toen werd ik ook nog door de KNMG en de Staat lastig gevallen, omdat ik als ongetitelde dokter een wereldcongres had uitgeschreven.
De reden was dat het een blamage was voor de Nederlandse geneeskunst, maar annuleren was even blamerend. De tussenoplossing was dat de Staat een absoluut publicatieverbod voor alle journalisten afkondigde.
Het congres was een absoluut succes, ondanks de weinige toehoorders en merendeels uit het buitenland.
Ik zal hier niet diep op ingaan, maar het was inmiddels wel duidelijk dat ik niet de enige was die gefascineerd was door dit enzym. Aan de Harvard University deed men al experimetele onderzoeken als tegenpool voor hartoperatie en in Californië deed men al experimenten met organen voor transplantatie.
Maar beide moesten hun nog in de kinderschoenen staande experimenten stoppen, omdat het enzym niet patenteerbaar was en dus waardeloos voor de industrie.
That’s the world we live in.

Maar ik had nog één stap te zetten: the origin of cancer.
Ik had nog geen flauw idee hoe verder, maar dit was wel mijn ultime zoektocht daar de kanker -incidence met sprongen omhoog ging.
Thuis zittend schreef ik een polulair wetenschappelijk boekje “Kanker...noodzaak?” dat eenmalig de krant haalde en wie kwam erop af?
Ik werd gebeld door een zekere dokter Merckelbach, die dan wel door de pers zwartgescheven werd als kwakzalver en charlatan, maar onderwijl wel de upper ten van Nederland tot het Koningshuis toe tot zijn patiënten kon rekenen.
Wat deed hij als basis-therapie: celtherapie van Niehans en/of het injecteren van embryonale organen van zoogdieren, waardoor hij beweerde orgaanspecifiek organen te kunnen activeren en/of te revitaliseren.
Hij vroeg mij om langs te komen en dacht ook iets aan de operatieve complicaties van mijn hernia te kunnen doen ... met celtherapie.
Is het toeval niet iets dat ons toevalt door onwetendheid?
Natuurlijk nam ik zijn aanbod aan en ging naar zijn 5-sterren kliniek in Rotterdam.
Nu haat ik luxe wel, maar dit kon ik niet laten lopen.
Hij had voor mij het sleuteltje op het doosje en/of het bewijs dat er voor iedere celsoort een specifiek hyaluronidase is en dat bij kanker a.h.w. dedifferentiatie en/of verminderde specialisatie plaatsvindt waardoor de cellen harder gaan groeien en dat de placenta een verbaarbak is van alle verschillende hyaluronidases in het lichaam.
Maar ik moest het eerst wel met eigen ogen zien en ook nog eens aan den lijve moeten ervaren of hij me kon helpen voor mijn naweeën van de herniaoperatie.
Door de week zat ik in Rotterdam, sliep bij hem thuis tussen tientallen oude schilderijen en ‘s avonds vertelde ik hoe mijn leven tot dan was gelopen.
En natuurlijk vertelde ik hem ook van de spectaculaire behandeling voor extreme aderverkalking aan de benen, waarop hij direct reageerde met “Ik heb een vriend met “etalage-benen. Zou je die willen behandelen?”
Natuurlijk kon ik geen neen zeggen en een week later stond daar een oude man.
Ik vertelde dat het ondanks mijn 5 behandelingen nog zeer experimenteel was en dat hij zich dat wel goed moest realiseren. Hij lachte en ging accoord.
Die middag nog wandelde hij de kliniek uit zonder enig probleem. Als aanvullende therapie adviseerde ik hem veel te wandelen en verder niets.
Ondertussen had ik celtherapie gekregen met een uitzonderlijk resultaat.
Met andere woorden: het was bepaald geen sprookje!
En toen...
Wij zaten ‘s avonds in zijn huis en toen vroeg hij me allereerst of ik - omdat hij al op leeftijd was - zijn praktijk wilde overnemen, maar dit aanbod wees ik af want ik had geen zin om voor de eliten te werken zolang deze celtherapie niet voor “het klootjesvolk” beschikbaar was.
Hij lachte en zei: “Zou je er wel voor voelen om volgende maand mee te gaan naar Zwitserland voor het jaarlijks elitaire congres celtherapie ?”
Dit leek mij fantastisch en werd daar voorgesteld aan de voorzitter Prof. Schmidt hetgeen twee maanden later al resulteerde in aan groot artikel in zijn vakblad “Cytobiologische Revue”.
Dit alles deed mij besluiten om een praktijkje te beginnen in de garage van mijn huis.
En alsof alles samenviel werd ik uitgenodigd voor een wereldcongres “alternatieve geneeskunde” dat toen nog in het verdomhoekje stond bij de reguliere geneeskunde . En na die lezing [ “Cancer, it’s like economy”] kwam ik in contact met een electroacupuncturist.
Ik kreeg enkele maanden les in die vorm van diagnostiek en een aantal zeer interessante diagnostica en therapeutica waaronder de kinesiologie: een leer hoe organen gekoppeld zijn aan specifieke spieren in het lichaam en diende als energie-reservoir voor organen, die kampen met een energietekort.
Beide zouden naar later bleek mijn visie over de “energetica in het lichaam” enorm uitbreiden en...
Dit alles zou uiteindelijk leiden tot de enige adequate preventie voor postnatale problemen en ...de ontrafeling van ons groeiend probleem  van ziekte in het algemen en “kanker” in het bijzonder als zijnde een ultimate overlevinsdrift van het lichaam door een genetisch defect:  een defect als gevolg van wat men noemt “erflast”.
Dit laatste kon ik simpel vastleggen omdat ik maximaal 3 generaties van een familie met electroacupunctuurmetingen van organen kon onderzoeken en kon zodoende de groeiende onbalanzen tussen organen te zien kreeg, waardoor verzwakking van het hele systeem ontstond.
Misschien was het nog wel bijzonderder dat ons karakter wereld wordt beschreven als “zeikers, iets op zijn lever hebben, ergens mee in de maag zitten, vasthoudendheid, hartelijk of harteloos , ect, ect.
Met andere woorden: Ik kon vaststellen dat lichaam en geest één waren en snapte toen ook waarom de volksmond zei “dat de wereld verkankerd was”

Nu was mijn cirkel rond en snapte ik waarom wij als mens steeds zieker worden ondanks het snel groeiende aantal dokter.
Ik had gevonden waar ik naar op zoek was en toen besefte ik ook waarom de mens “als zijnde de kroon op het evolutieproces” van nature geen natuurlijke vijanden kende.
Maar...
Door de erflast - die uniek is voor de mens - en die tot ziekte leidt  werd hij zijn eigen vijand waardoor het een prachtige middel was om de natuurlijke balans tussen alle levende organismen toch in balans te houden.
En door dit te verachten d.m.v. onze technologische ontwikkeling, die natuurlijke symbiose van het leven geweld zou aandoen en het leven zou gaan vernietigen.
Ik denk niet dat het nodig is om verder te gaan.
Het is onnodig te zeggen dat ik hierna het beroep dokter niet meer kon uitoefenen.
Onze technologie op alle terrein en met name de medische maakte dat wij gegroeid zijn tot een mensenplaag, die nu al ongeveer 50 % van alle leven hebben vernietigd.

Maar helaas was mijn research daarmee nog niet ten einde, want nu wilde ik natuurlijk weten hoe en wanneer en op welke manier dit einde zou komen.
Het zou nog 15 jaar duren om de de energetica en cybernetica van onze geest van leven als zijnde een ontdekking van de ziekte-evolutie te kunnen projecteren op de evolutie van leven op deze planeet.
Helaas werd ik niet alleen via de medische wetenschap door schade en schande wijs , maar hetzelfde gebeurde in de wereld waarin ik was neergezet.
Toen besefte ik pas goed waarom wij de naam “mens”dom” kregen toebedeeld.
Ondanks mijn website en honderden verhalen bleek het onmogelijk om ons voorland te bespreekbaar te maken.
Toch had ik het kunnen weten, want ook de ontrafeling van ons steeds zieker worden in lichaam en geest leidde bij de medische wereld tot extreme “verachting” en mensen bleven en blijven rennen naar de “goedheiligman” dokter als hen maar één scheet dwars zit.

Maar cynisch genoeg en toch consequent zullen wij de aarde vernietigen met dezelfde wapens al die die wij voor het bestrijden van kanker als enige juiste vorm van therapie hebben gekozen, namelijk: radiotherapie en chemotherapie.


Life is a crasy race in order to raise.