Nawoord

Spreken in vergelijkingen opdat gij het nu wel verstaat.
Wat maakt de Bijbel zo mysterieus?
Het is geschreven in vergelijkingen opdat gij het niet verstaat!
En dat noemen wij het ‘’waarheidsboek’’?
Heeft U zich dat nooit afgevraagd?
Erflastig hebben wij dit vreemde boek zo’n 2000 jaar in onze genen vastgelegd.
Er zijn tientallen oorlogen door ontstaan en uiteindelijk hebben wij het door scheiding van Kerk en Staat maar naast ons neergelegd.
Doen we iets fout?
Na een studie van ongeveer 30 jaar ten aanzien van oude wijsheid over cyclische processen - die allen elkaars gelijke zouden zijn - kreeg ik een beter beeld over de vergelijkingen in dit ‘’Waarheidsboek’’ alsmede de oorsprong en de zin ervan.
Dit is mijn laatste poging om via dialogen de zin van de hedendaagse waanzin met elkaar te bepraten.
Laat mij hier één ding duidelijk zeggen.
Ik doe dit alles, omdat ik zelf erg blij ben met het weten dat het nooit anders had kunnen gaan en/of in de sterren beschreven stond en gun dat iedereen.

Siegfried Bok.


Voetnoot blog beheerder:
Siegfried is 12 november 2014 van ons heen gegaan.
Er zal beperkt gemodereerd worden op dit blog.
Er is een mogelijkheid tot inzending van uw eigen persoonlijke verhaal. Email dan uw stuk naar archiefbok@gmail.com en dan zal het archief team kijken of uw stuk de moeite waard is te plaatsen op dit blog.


Note augustus 2015: De eindtijd site is uit de lucht. Via deze link is de hele site in zip-formaat te downloaden. Uitpakken op de computer en double click op het bestand index.html.
Daarnaast staat op webarchive de eindtijd site gearchiveerd.

De DVD is online beschikbaar op het archief


woensdag 1 juni 2011

Utopia [deel 2]: Een andere kijk op ziekte



Naar aanleiding van mijn recente krabbeltje over Utopia-beleven ontkom ik er niet aan nu voor de zoveelste keer de vraag voor te leggen “Wat is de definitie van ziekte in een wereld die tot op het bot verkankerd is meer dan an individual physical or mental disease”.
Zijn  lichaam en geest niet één?
En waar vindt ziekte zijn oorsprong?
Tevens zal ik proberen een nostalgisch tipje van de sluier op te lichten hoe mijn kanker-research mij op het spoor bracht waarom dit  niet voor niets “De keizer der ziekten” werd genoemd en alsmede hoe het voor velen al bekende symbool van de crab en/of Krebs die de aarde leegvreet in de 80-er jaren ontstond.
Ik werd hierdoor aangezet - of misschien wel uitgedaagd  - omdat het toeval wilde dat ik de laatste tijd weer regelmatig werd geconfronteerd met mensen, die of enthousiast vertelden over allerhande alternatieve therapieën of mensen die mij raad vroegen in verband met kanker.
De grootste lachwekkendheid is voor mij wel praten over “natuur”geneeskunde, want ziekte is voor mij niet veel meer dan een natuurverschijnsel.
Ik heb oprecht geen idee meer hoe ik op dergelijke mailtjes moet antwoorden, want hoe kan ik begrip opbrengen voor dergelijke emotie in het weten dat ziekte in de vrije natuur een onbekende is en toch mijn medemens zo correct mogelijk en begripsvol te woord te staan.
Nog erger voelt het als mensen mij als een soort goeroe zien, die vanuit een ivoren toren verhaalt over de waanzin die zich daar beneden afspeelt., want het tegendeel is waar.
Ik ben misschien wel het meest verworden van iedereen om me heen.
Ik ben absoluut niet bij machte om adequaat te reageren op allerhande goed/kwaad emoties van mijn medemens anders dan mompelen dat men het ook anders kan zien.
Stel nu eens dat er geen ziekte meer was.
We hebben nu al een mensenplaag, die nog steeds groter wordt.
Ik mag dan wel vele uitleggende dromen hebben gehad, maar ook dat zijn wel uitingen van mijn onmacht om in die verworden wereld te staan.
Hierdoor kreeg ik de keerzijde van ons zogenaamde “bewustzijn” te zien, maar dat betekent niet dat ik daarmee “verlicht” of “zelf-gerealiseerd” ben zoals sommigen mij dit wilde aanpraten.

Is ziekte niet één van de vele aspecten die het praten over de eindtijd waarin wij ons gemanoeuvreerd hebben tot praten tegen dovemansoren doet vervallen zodra er ons een scheet dwars wordt gezeten?
Zijn wij dan echt - zoals de Bijbel ons naliet - ziende blind en horende doof aan het einde onzer dagen geworden?

De oudste definitie van ziekte die ik tijdens mijn zoektocht in het “Wijze Verleden” heb gevonden luidde  “Als er ziekte in een samenleving verschijnt doen wij met z’n allen iets fout”.
Mijns inziens is dit een definitie die de lading volledig dekt.
Maar wat doen wij dan met z’n allen fout ?
Hoe kan ik mij nu schuldig voelen als mijn buurman ziek wordt ?
Voor de eenvoud zou ik het graag vertalen in “Ziekte is een reactie van de natuur in een pogen het natuurlijk evenwicht te herstellen”.
Dit houdt in dat de natuur oeverloze pogingen doet om onze egoistische wil om te overleven te lijf te gaan en het is daarom ook dat “natuurgeneeskunde” mij zo cynisch overkomt.
Ik ga hier nog even op door.
Voor mij houdt dit in dat des te groter de disharmonie tussen mens en natuur  is, des te zieker en/of verzwakter we worden en...
Des te harder gaan wij weer gaan vechten, waardoor de disharmonie alleen maar groeit.
En als de disharmonie groeit worden de ziekten ernstiger.
Een kenmerk van de ongerepte natuur is dat er optimale symbiose heerst.
Dat betekent ook dat dáár van verzwakking en/of ziekte geen sprake is.
En om toch in leven te blijven hebben we steeds meer beschermingsmiddelen nodig om ons staande te houden.
Dit gevecht leveren wij al sinds mensenheugenis en werd steeds grimmiger.
Dat en dat alleen leidde tot een technologische REvolutie  waar we dan ook nog eens apetrots op zijn.
Dat de natuur nu op alle fronten lijkt te gaan bezwijken voor onze inventiviteit ziet iedereen, maar behalve beschermde natuur-reservaten maken doen we er verder niets aan.
Is het niet in alle opzichten de “omkeringscyclus” in ons beleven van de realiteit?
Betekent dat niet dat wij dan ten prooi dreigen te vallen aan aanvallen van bijvoorbeeld bacterien en virussen waarmee wij voorheen in symbiose leefden.
Kan het simpeler gezegd worden?
Denken wij dan echt alleen maar aan Ikke Ikke en de rest kan stikke?
En in de mensenwereld als eenheid doen wij precies hetzelfde.
En zo liet de bijbel ons na dat “de armen van geest de aarde zouden verwerven” en/of zijn ten dode gedoemd.
Is dit alles misschien  zo simpel dat niemand er bij stil kan staan?
Daar lijkt het voor mij althans wel op.
Wilt U het misschien genuanceerder, zodat U het kan manipuleren naar Uw eigen inzichten?

Is het niet uiterst frappant dat wij - zoals de Bijbel voorzegt - onze leeftijd met al onze technologie zouden verdubbelen?
Misschien is dit smijten met Bijbelteksten voor velen zo maar een schreeuw  om mijn gelijk te willen hebben, maar als men weet dat alle zoogdieren gemiddeld exact 52 keer de zwangerschapsduur leven en wij nu gemiddeld 80 worden ...
Als U de moeite neemt Uw rekenmachientje te pakken...
Is het niet te bijzonder voor woorden?
Maar....
Kunnen we deze klok terugdraaien?
Dat is toch ten ene male onmogelijk!!!
Betekent dat niet dat onze mentaliteit en/of de geest  van “leven en laten leven” op zijn zachtst gezegd totaal niet deugt?
Zijn lichaam en geest niet één?
Het betekent tevens dat iedere nieuwe vondst op medisch of technologisch gebied de mensheid nog verder verziekt.
Zo kunnen we op onze vingers natellen dat de ziekte-incidence zal stijgen en zo ontstond ‘’de preventieve geneeskunde”.
Isn’t it the joke of the devil?
Het heeft toch absoluut niets te maken met preventie?

Ik moet - terwijl ik dit schrijf - terugdenken aan een voorval uit mijn studententijd.
Er kwam een schoolvriendje langs, die op de kunstacademie zat en reclametekenaar wilde worden.
Het werd een studentikoze avond met veel bier om de discussies leven in te blazen.
Ik had ooit van mijn ouders de bestseller van destijds “Gekke lui die Amerikanen”  gekregen, waarin uiteen werd gezet hoe men met dieptepsychologie de mens manipuleerbaar kan maken.
Het boekje is totaal in de vergetelheid geraakt en niemand beseft hoe wij erdoor beïnvloed worden.
Het is zoals dat zo kenmerkend heet “gemeen goed” geworden en niet meer weg te denken is in onze verkankerde wereld-gemeenschap.
Is het niet vreemd hoe het woord zuiver zou blijven?
De voorbeelden hiervan zijn duizenden en niemand staat er één seconde bij stil wat hij zegt.
Maar ik dwaal af.
Er ontstond een vochtrijke discussie over het beroep reclame-tekenaar en... het beroep dokteren als zijnde onze verschillende “roeping”.
Discussie komt daarin van het Griekse spel “discus werpen” en zo gooiden wij elkaar de bal toe over onze belachelijke beroepskeuze.
En zo ontsond...
Het begon met dronkenman’s praat over aderverkalking aan de benen met als oorzaak dat wij de benenwagen hadden ingeruild voor de auto.
De volgende stap was de machine die voor ons handwerk verlichtte en waardoor wij de handen niet meer uit de mouwen behoefden te steken.
En...
U raad het al!!!
De volgende stap laat zich raden: de introductie van de computer, die voor ons denkt.
Wat houden wij dan over?
De beenloze, armloze mens zonder hersenen.
Is dat niet ziende blind en horende doof worden?
Is dat niet de situatie waarin wij ons nu al aardig gemanoeuvreerd hebben?
Maar de nacht was lang en steeds gekker werden de conclusies omtrent ons mens”dom” bezig zijn.
En zo ontstond ons toekomstbeeld van waaraan wij nu zo’n halve eeuw later al aardig aan voldoen.
Mijn vriend zag er reclame-brood in en wilde er een reclame-spot voor de TV van maken.
Het moest zijn afstudeer-onderwerp worden!
Hij zag het al helemaal voor zich.
“Is dat niet rompie de superman” riep hij enthousiast uit.
Hij had de film in zijn gedachten al helemaal gemaakt.
Rompie de superman die van begin tot het eind van zijn leven was voorgeprogrammeerd.
Het einde zou zijn dat er op een gegeven dag een graafmachine zou komen om zijn graf te graven.
Natuurlijk wilde hij nog niet het tijdelijke met het eeuwige verwisselen.
Maar...
Wat kon hij nog als speelbal van de technologie?
Hij was als speling van het lot toch ten dode opgeschreven.

U zult begrijpen dat de reclamespot er nooit gekomen is, want dat betekende dat hij daarmee zijn eigen doodvonnis zou tekenen.
Hij was daarin bepaald slimmer dan ik en wist waarschijnlijk diep van binnen dat hij beter mee kon doen aan de vaart der volkeren omdat de geschiedenis nu eenmaal zijn loop moest hebben.
Maar...
Zo’n 10 jaar later - ik had mij toen al totaal verloren in een onderzoek naar het ontstaan van kanker -  schreef ik mijn eerste boekje met als titel “Kanker ... Noodzaak” ?
Ik belde mijn oude vriend op om te vragen of hij voor mij de cover wilde maken.
En...
Zo ontstond .het symbool wat ik later veelvuldig zou gebruiken: De crab die de aarde vanuit het land van de ondergaande zon als gevolg van de technologische REvolutie de aarde zou leegvreten.

Natuurlijk was dit ziektebeeld zelf aanvankelijk net zo’n groot schrikbeeld als voor iedereen.
Maar het zien dat onze mensen- wereld alle aspecten van verkankering met zich droegen was voor mij duizenden keren griezeliger.
En misschien was het voor mij nog schrijnender, omdat iedere poging hierover te praten de kop werd ingedrukt.
Ik moest erover praten, maar het was ...
Misschien was het wel te griezelig voor iedereen.
Dus schreef ik het in een medisch artikel met als titel “Cancer: a reactive mechanisme in order tot try to survive”.
Maar toen bleek dat hierover publiceren in mijn lijfblad Medical Hypotheses door de editor werd geweigerd met de woorden “I think you are right, but I cann’t publish it for general reasons” en  eindigend met de woorden “We live in the darkest ages of mankind” was mijn maat wel vol.
Ik was woest.
What a cancerous world we live in!!!
En dat heet “vrijheid van meninguiting”?
Dit alles vond plaats in de 90-er jaren.
Mijn woede richting de systeemdictatuur was groter dan ooit, want het betekende immers dat wij bezig waren met pure suicide!!!
Toen had het voor mij ook geen zin meer om voor schijn-doktertje te spelen.
Er was maar één ding wat ik wilde weten.
“ Waarom? Waarom? Waarom in Gods naam willen we er niet openlijk over praten?”
Wat ik ook probeerde, nergens vond ik gehoor.
Het zou al met al nog minstens 20 jaar duren voordat mijn woede plaats had gemaakt voor berusting dat dit ons voorland was en al 6000 jaar bekend was.
Toen pas kon ik de link leggen tussen de mensheid als geheel met de titel van mijn afgewezen artikel “Cancer: a reactive mechanisme in order tot try to survive”.
En zo las ik recent in de collumn van mijn sparingpartner Tissen dat de mini-kanker - die
“Europese Gemeenschap” heet - dreigt om te vallen.
http://www.rtl.nl/components/financien/rtlz/redactie/column/tissen/2011/articles/tissen-droom-verenigd-europa-vervolgen.xml
Zijn alle cycli niet elkaars gelijke in het groot en in het klein en gebeurt niet alles tezelfdertijd?
Het is wat het is.
De verkankering van onze geest van leven nadert zijn einde en...
Wij hadden gedaan wat van ons verwacht werd.
Door onze verkankerde geest van leven hadden wij het leven als geheel weten te rekken van 12 naar 13 baktuns om daarmee de gelijkheid  van het kosmisch Yin en Yang te bewerkstelligen om daarmee het oneindig bewegen van de kosmos te garanderen.

Het is slechts wachten op de laatste profeet, die ons komt bedanken voor de onmenselijke taak die wij zo perfect hebben verricht.
Het zal velen rauw op de maag liggen.

Na  mijn overpeinzingen over alle vreemde toevallen in mijn leven waarin ik decennia lang met mijn eigen probleem bezig was geweest en de wereld de wereld liet vond ik dat ik mijn oude schoolvriend nodig eens moest proberen te vinden om hem te vertellen wat ik van zijn kunstwerk van weleer - het schilderij van de wereldbol met de crab - gemaakt had.
Ik had hem sindsdien niet meer gesproken of gezien.
Zo’n hernieuwde ontmoeting kost mij altijd enige moeite, omdat mijn wereld er zo anders is gaan uitzien dan de meesten en wil anderen anderzijds ook niet in verlegenheid brengen met dit bizarre verhaal.
Ik vond hem op internet en hij bleek binnenhuisarchitect te zijn geworden.
Na een dagenlange periode van twijfel belde hem toch op, want ik verhaalde immers over anderen en hoorde hem dit toch te vertellen.
Ik kreeg zijn zuster aan de telefoon, die mij vertelde dat hij “door de keizer der ziekte” overvallen was en nu als “rompie de superman” ten prooi was gevallen aan de witte doktersjas, die weigerden zijn graf te graven en dat hij niemand meer wilde zien.
Is het leven niet te cynisch voor woorden?

Geen opmerkingen:

Een reactie posten